جمهوری اسلامی در سال 1998 اولین آزمایش را بر روی نسخه های اولیه این برنامه موسوم به شهاب-3 آ(Shahab-3A) انجام داد. بعد از این زمان، آزمایش و توسعه بر روی پروژه شهاب-3 از سوی مهندسان و کارشناسان ایرانی دنبال شد تا اینکه در جولای سال 2000 با نصب موتور جدید بر روی شهاب-3 و آزمایش موفقیت آمیز آن، جمهوری اسلامی به توانایی موشک های بالستیک میان برد(MRBM) دست یافت. نمونه اولیه شهاب-3 بردی برابر با 1300 کیلومتر دارد. در سال 2003 ایران اعلام کرد که با تغییرات صورت گرفته بر روی شهاب-3 از جمله کاهش کلاهک، افزایش دقت، تغییرات بر روی سازه و پاره ای از بهینه سازی ها توانسته برد آن را به 1800 کیلومتر برساند. در سال 2004 ایران نمونه ای از شهاب-3 را آزمایش کرد که بنا به اظهارات مقامات ایران بردی برابر 2000 کیلومتر داشت. در ماه مه 2005 ایران آزمایش موفقیت آمیز موتور سوخت جامد برای موشک شهاب-3 را اعلام کرد. لازم به ذکر است که استفاده از سوخت جامد برای کشوری با وسعت ایران و نیازی که به جابجایی سریع لانچرها در مواقع ضروری وجود دارد، غیر قابل اجتناب است؛ سوخت جامد بادوامتر است و برد موشک را افزایش می دهد و از دقت بیشتری نیز برخوردار است، در ضمن عمر موشکی که از سوخت مایع استفاده می کند محدود است و مدت زمان کمی می تواند در سرویس باقی بماند.
توسعه فناوری های موتور موشک هایی که با سوخت جامد کار می کنند در ایران به سرعت انجام گرفت. جمهوری اسلامی که در این زمینه از کمکهای پاکستان و کره شمالی برخوردار بود توانست راه را برای توسعه برنامه فضایی خود هموار کند. به اعتقاد اکثر کارشناسان چنین شتابی در توسعه فناوری های سوخت جامد توانست به ایران کمک کند تا از طریق تولید موشک هایی با قابلیت حمل ماهواره، به فضا دست یابد. 

در نوامبر ???? ایران ‏آزمایش موفقیت آمیز یک موشک بالستیکی با برد ???? کیلومتر به نام "عاشورا" را اعلام کرد. این موشک دو مرحله ای در گروه صنعتی شهید باقری وابسته به گروه صنعتی صنام طراحی و ساخته شده است. ‏در سپتامبر همان سال و در رژه سالانه هفته دفاع مقدس، نمونه ای از موشک میان برد به نام "قدر-?" با برد اولیه ???? کیلومتر به نمایش درآمد. این موشک دو مرحله ای مجهز به یک کلاهک است و امکان افزایش برد آن در صورت لزوم وجود دارد. از قابلیت های این موشک می توان به سرعت بسیار بالا، مانور پذیری بهتر نسبت به نمونه های پیشین موشک شهاب-3 و کاهش میزان خطای آن اشاره کرد. موشک عمود پرواز قدر-1 محصول صنایع شهید همت وابسته به گروه صنعتی صنام می باشد.

در ژانویه 2007 جمهوری اسلامی موفق شد یکی از موشک های خود را برای حمل ماهواره آماده نماید. در این زمان بسیاری از رسانه های غربی ادعا کردند که این همان مدل شهاب-3 است که ایران ادعا می کند برای حمل ماهواره طراحی کرده است. اما این جنجال و هیاهوی رسانه ای کاری از پیش نبرد جز اینکه بر نگرانی های غرب افزود. برای کارشناسان مسایل موشکی روشن است که موشکی با مشخصات شهاب-3 قادر به قرار دادن ماهواره در مدار نیست و موشک ادعایی جمهوری اسلامی گونه جدیدی از موشک های ایرانی است؛ این موشک که گمان می رود یک موشک دو مرحله ای است احتمالا از شهاب-3 دی(Shahab-3D) با موتور سوخت جامد بعنوان شتاب دهنده استفاده می کند. در نوامبر سال 2008 ایران موشک بالستیک میان برد جدیدی به نام سجیل با برد 2000 کیلومتر را آزمایش کرد. 

برخلاف دیگر موشک‌های ایرانی، موشک سجیل به فناوری موشکی هیچکدام از موشک‌های روسیه، چین یا کره شمالی شباهتی ندارد و قابلیت پرتاب در زوایای مختلف را دارد، در حالیکه شهاب-3 فقط بصورت عمودی قابل پرتاب است. این موشک دو مرحله‌ای که دارای دو موتوری با سوخت جامد مرکب است نشان دهنده توانایی و آمادگی ایران برای طراحی موشک های بالستیک قاره پیماست. در حال حاضر پنج کشور روسیه، ایالات متحده، چین، فرانسه و انگلستان دارای موشک های بالستیک قاره پیما(ICBM) هستند که تا چندی دیگر، هند و کره شمالی نیز بدین کشورها خواهند پیوست. طبق گزارش های تأیید شده جمهوری اسلامی مجهز به موشکی موسوم به فجر-3 است که از کلاهکی تقسیم شونده بهره می برد. این موشک از قابلیت رادارگریزی برخوردار و توانایی عبور از سیستم های ضد موشک را داراست. ایران در بین سال های 2004 تا 2006 چندین آزمایش را بر روی این موشک انجام داده است. 
ایران در سال 2005 راکتی را آزمایش کرد که به شکست انجامید. این راکت دارای محموله ای بود که می بایست در حین اوج گیری، اندازه گیری هایی انجام دهد و سپس در بازگشت به زمین بازیابی شده و اطلاعات و نتایج اندازه گیری های آن استخراج شود. آزمایش این راکت در مرحله اول با موفقیت انجام گرفت و ایستگاه زمینی داده های سامانه تله متری و تصویر پرواز محموله را دریافت کرد. اما پس از مدتی ارتباط محموله با ایستگاه قطع و سپس سقوط کرد. انتظار می رود که اتصال محموله و راکت یکپارچگی خود را از دست داده که موجب سقوط شده است.
در اکتبر 2005 اولین ماهواره ایرانی با نام سینا-1 به منظور عکسبرداری و تصویر بردای از سطح زمین توسط موشک روسی Kocmoc در مدار قرار گرفت.

 ماهواره 8 میلیون دلاری سینا-1 که از تکنولوژی روسی بهره مند بود، از ایستگاه پلستسک واقع در 800 کیلومتری شمال مسکو به فضا پرتاب شد.‏ ماهواره پارس ماهواره ایرانی دیگری است که بعنوان نسخه دوم ماهواره سینا عنوان شده و از نوع سنجش از راه دور است که با همکاری سازمان فضایی ایران و شرکت صنایع الکترونیک ایران (صا ایران) اجرا شده است.

 در مورد جزئیات این ماهواره اطلاعاتی منتشر نشده است ولی گمان می رود که کاربردی دوگانه داشته باشد. مصباح نام ماهواره ایرانی دیگری است که محصول مشترک ایران و یک شرکت ایتالیایی است و قرار بود در سال 2005 پرتاب شود که به دلایل ناشناخته هنوز پرتاب آن در هاله ای از ابهام است. شایان ذکر است که در سپتامبر سال 2007 ایران تکمیل ساخت این ماهواره را اعلام نمود و ادعا کرد که برای پرتاب توسط روسیه در نوبت است. هم چنین از سرنوشت قرارداد 132 میلیون دلاری ساخت و پرتاب ماهواره مخابراتی زهره که در سال 2005 با شرکت روسی آویا اکسپورت منعقد شده است و قرار بود در سال 2007 پرتاب شود اطلاعاتی منتشر نشده است. بر پایه برخی گزارشات پروژه ماهواره های زهره و مصباح به سازمان فضایی ایران منتقل شده است. به نظر می رسد که همکاری فضایی جمهوری اسلامی با روسیه چندان خوشایند مسئولان جمهوری اسلامی نبوده است. البته نیاز جمهوری اسلامی به ماهواره به تعداد بالا و هزینه بالای ارسال ماهواره توسط موشک غیر بومی و عدم توجیه اقتصادی، محرومیت جمهوری اسلامی در استفاده از امکانات و خدمات بین المللی فضایی، ایجاد وابستگی و عدم رعایت مسایل امنیتی و اطلاعاتی در پروژه های حساس هوافضا را می توان علت نگرانی رهبران ایران عنوان کرد. در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران برای حفظ سومین نقطه مداری خود، برنامه ریزی اجرای پروژه ماهواره های زهره 2 و سپهر به همرا ه موشک ماهواره بر کوثر را در دست اقدام دارد. 

در نوامبر سال 2008 ایران راکت موسوم به "کاوش-2" را آزمایش کرد که محموله آن با موفقیت از جو خارج و وارد فضا شد. محموله راکت مزبور بلافاصله پس از پرتاب شروع به ارسال داده و تصاویر پرداخت. خاطر نشان می شود که ارتباط بین محموله و ایستگاه زمینی از طریق سامانه تله متری امکان پذیر است که جمهوری اسلامی به فناوری آن دست یافته است. دستیابی به سامانه تله متری در این طرح، تأمین کننده نیازهای آتی در ساخت سامانه هایی است که قادرند در فعالیت های فضایی، داده های علمی را به زمین ارسال و فرمان های مورد نیاز را از زمین دریافت کنند. در ادامه آزمایش، محموله پس از رسیدن به نقطه اوج با کاهش سرعت و استفاده از چترهای بازیابی به سلامت به زمین بازگشت. 

جمهوری اسلامی در فوریه سال 2008 با رونمایی از ماهواره امید، و افتتاح مرکز فضایی و ایستگاه زمینی کنترل- ردیابی ماهواره و در ادامه، آزمایش راکت کاوشگر-1 عملا دستیابی خود را به دانش ساخت و پرتاب ماهواره اعلام کرد. راکت کاوشگر-1 به منظور شناسایی محیط پروازی برای حمل نخستین ماهواره ایرانی از بیابان های سمنان به فضا پرتاب شد. گفتنی است که پایگاه و آزمایشگاه فضایی جمهوری اسلامی ایران در فاصله 60 کیلومتری از جنوب شرقی شهر سمنان واقع شده و مرکز فضایی ملی جمهوری اسلامی محسوب می شود. پرتاب کاوشگر-1 شامل دو بخش بود که پس از گذشت حدود 100 ثانیه قسمت اول از قسمت دوم جدا شد و توسط چتری به زمین بازگشت و قسمت دوم تا ارتفاع 200 کیلومتری به مسیر خود ادامه داد. این راکت شامل یک محموله زیر مداری بود که هنگام اوج گیری و قرار گرفتن در زیر مدار از راکت اصلی جدا و بوسیله چتر نجات فرود آمد. در این مدت اطلاعات لازم اتمسفر و آب و هوای جوی جمع آوری شد. تست سیستم پرتاب، انجام پرتاب موفق، رسیدن به ارتفاع موردنظر و سپس رها کردن محموله و ارتباط با گیرنده زمینی اهداف اعلام شده این آزمایش بودند که توسط مسئولان جمهوری اسلامی اعلام شده بود. 
در بهار سال 2008 جمهوری اسلامی طراحى و ساخت ماهواره بر «سفیر امید- 1» به اتمام رساند و به منظور آزمایش و اطمینان از عملکرد این ماهواره بر، عملیات تست و پرتاب آن در همان زمان انجام داد. 
اولین تلاش ایران برای پرتاب ماهواره و قرار دادن آن در مدار در آگوست 2008 به شکست انجامید. موشک ایرانی در مرحله دوم از کنترل خارج و در ارتفاع 150 کیلومتری از سطح زمین منفجر شد. 
در پاییز 2008 (آبان ماه ????) «کاوشگر- 2» به منظور تکمیل اطلاعات مسیر پروازى از سوی ایران به فضا پرتاب شد. محموله این کاوشگر داراى سیستم بازگشت به زمین بود و در حین پرواز و بازگشت به زمین از محیط پروازى تصویر بردارى کرده و تصاویر را به صورت مستقیم به زمین ارسال کرد. گفتنی است که محموله «کاوشگر- 2» توسط سیستم چندگانه چتر نجات به زمین فرود آمد که خود گام مهمى در ارزیابى محموله هاى فضایى محسوب مى شود.

جمهوری اسلامی ایران سرانجام در (فوریه) بهمن 1387 اولین ماهواره خود به نام "امید" را با موفقیت پرتاب کرد. این پرتاب بوسیله ماهواره بر 26 تنی سفیر "امید-2" با 22 متر طول انجام شد. پرتاب ماهواره بر سفیر-2 سومین تلاش از سوی جمهوری اسلامی برای پرتاب و استقرار ماهواره در مدار بود. سفیر-2 موشکی است دو مرحله ای که هر مرحله داراى موتورهاى پیش ران مستقل است و حداکثر ارتفاع پروازی آن 500 کیلومتر است. در مرحله اول موتور مجموع وزن ? تنى ماهواره بر را از زمین جدا مى کند و به کار خود تا ارتفاع 70 کیلومتر از سطح زمین ادامه داد و پس از آن سوخت موتور به اتمام رسید. با اتمام کار موتور مرحله اول این قسمت از ماهواره بر جدا شده و به زمین سقوط کرد و بلافاصله موتور مرحله دوم آغاز به کار کرد. قسمت محموله بر روی مرحله دوم نصب شده که متشکل از ماهواره، آداپتور و فیرینگ می باشد. فیرینگ پوشش محافظ دو تکه‌ای است که ماهواره را در بر می‌گیرد و از آن در برابر شرایط نامساعد محیطی محافظت می‌کند، این پوشش به محض خروج از جو باز شده و جدا می‌گردد. موتور مرحله دوم ماهواره را تا ارتفاع ??? کیلومترى از سطح زمین حمل، و در مدار مستقر نمود. ماهواره بومی 27 کیلوگرمی امید به شکل مکعبی و با ابعاد 40 سانتیمتری، مجهز به سامانه تأمین و توزیع انرژی و کامپیوتر مرکزی و دارای 8 آنتن فرستنده-گیرنده برای ارتباط با زمین در دو باند فرکانسی است. ماهواره تحقیقاتی امید تقریبا هر 94 دقیقه یکبار به دور زمین گردش می کرد و در هر شبانه روز ?4 بار به دور زمین مى چرخید. ماهواره امید با توجه به محدودیت عمر باتری‌ها نزدیک سه ماه در مدار فعال  ماند و پس از این زمان دیگر امکان مبادله سیگنال با ایستگاه های زمینی را نداشت وچند روز پیش با جو زمین برخورد کرد. 

در حال حاضر نزدیک به 50 کشور ماهواره در اختیار دارند و در این زمینه خودکفا هستند. اما فقط 11 کشور روسیه، ایالات متحده، فرانسه، انگلستان، چین، ژاپن، هند، اوکراین، رژیم اشغالگر قدس به همراه جمهوری اسلامی ایران به تکنولوژی پرتاب ماهواره دست پیدا کرده اند. قابل ذکر است که کشور عراق در سال 1989 ماهواره تحقیقاتی خود را بوسیله موشک "تموز 1" و از پایگاه فضایی الانبار واقع در غرب این کشور به فضا پرتاب کرد، اما با آغاز جنگ خلیج فارس و حمله نیروهای ائتلاف به این کشور تمام زیر ساخت های فضایی و اتمی آن نابود شد. در حال حاضر کشورهای متعددی در زمینه پرتاب ماهواره و توسعه پرتابگرهای خود فعالیت می کنند. ایتالیا، آلمان، اسپانیا، استرالیا، آرژانتین و کانادا از جمله این کشورها هستند که البته تاکنون به چرخه کامل ساخت و پرتاب ماهواره دست نیافته اند. 

ایران در حال حاضر در ابتدای مسیر فضاست وحتی قدم ایران از قدم اول هند  بهتر بوده است بنابر اظهارات مدیر مرکز علوم و فناوری کشورهای جنبش عدم تعهد (NAM) ایران حتی یک‌قدم از هند پیشی گرفت، چون وزن اولین ماهواره‌ای که هند در سال 1974 میلادی به فضا پرتاب کرد نصف وزن ماهواره امید بود. در هر حال هم اکنون ایران از لحاظ تعداد ماهواره جزو 30 کشور نخست جهان محسوب می شود و با برنامه ریزی و تخصیص بودجه 500 میلیون دلاری که صورت گرفته و با توجه به بومی شدن پرتاب ماهواره، پیش بینی می شود تا پایان سال 2010 جزو 20 کشور نخست دنیا در این زمینه قرار گیرد.

صنعت هوا فضا بعنوان فناوری پیشرو در دهه های اخیر محسوب می شود و در حال حاضر 80% تکنولوژی ها تحت پوشش این صنعت پیشرفته می باشند. کشورهای بزرگ صنعتی با سرمایه گذاری عظیمی که در این بخش انجام داده اند و البته با انحصاری کردن این صنعت عملا نوعی استعمارگری نوین را در جهان امروز به راه انداخته اند. با توجه به کاربردهای فراوان ماهواره و عدم اجازه جمهوری اسلامی برای استفاده از خدمات بین المللی در این زمینه، که با فشار قدرت های مغرض صورت می گیرد، لزوم سرمایه گذاری و تکیه بر توان بومی تنها راهکار باقیمانده است. از زاویه دیگر با نگاهی به تهدیدات بین المللی علیه جمهوری اسلامی، بیش از بیش به اهمیت ماهواره و منطقه ممنوعه فضا پی می بریم. در حال حاضر حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشوری همانند ایران که شبانه روز تحت اسکن ماهواره های غربی و اسرائیلی قرار دارد، بدون دستیابی به ماهواره و فناوری فضایی امکان پذیر نمی باشد. ماهواره های نظامی جزو پیشرفته ترین زمینه های تکنولوژی محسوب می شوند که در حال حاضر بعنوان قدرت برتر و اهرم فشار از سوی قدرت های بزرگ بکار گرفته می شوند. در زمانی که سناریوی محدود کردن قدرت فرا منطقه ای جمهوری اسلامی اجرا می شود و ایالات متحده به بهانه کاهش تنش بین جمهوری اسلامی و اسرائیل به تقویت نظامی این رژیم می پردازد، ورود ایران به یکی از ممنوعه ترین عرصه ها یعنی فضا بدترین پیشامد ممکن برای قدرت های معارض جمهوری اسلامی است. از همین رو است که جفری فوردمن از «مؤسسه تکنولوژی ماساچوست» در اظهار نظری تأمل برانگیز اعلام کرد که این پیشرفت ایران "جهشی خطرناک و ترسناک" است. در جمع بندی نگرانی های دولتمردان غربی و اسرائیلی به عقیده نویسنده می بایست به "عنوان مقاله" رجوع کرد و از زیاده گویی پرهیز نمود.

منبع: آینده نیوز